Na twintig kilometer sukkelen komt het einddoel in zicht - nog vier kilometer te gaan...
weliswaar met nog een paar verradelijke tunnels...
In één van die laatste tunnels passeert me in een bocht een bende motards... de eerste met zijn schouder rakelings langs mij... ik reed op zijn ideale lijn... van het verschieten zet ik mijn voet en trek mijn fiets in een reflex naar de tunnelwand. De rest passeert me ook rakelings terwijl ik me tegen de tunnelwand druk...
dit is niet leuk meer...
