Ik nader Viterbo en bemerk een groep mensen rond een bord langs de Via Francigena... stadskledij... er staat één iemand uitleg te geven bij het bord en hij geniet duidelijk van zijn moment de gloire... achter het bord een omheining met daarna party tentjes of grote parasols... Hier staat iets te gebeuren... daar moet ik bij zijn.... ik knijp de remmen van Santos dicht....
Een breugeliaanse dame die achteraan de groep staat draait zich nieuwsgierig om... ze bemerkt de wimpel aan mijn fiets, slaat haar mollige handen voor haar mond en kirt .... uno pellegrino, uno pelligrino... ze trekt haar buurman bij de mouw en vestigt zijn aandacht op mij... Ik sta er bestoft en bezweet wat verdwaast bij te kijken.... ze vertelt me met schelle stem dat het vandaag inhuldiging is van dit infobord... de spreker is de burgemeester en zijn toehoorders zijn journalisten en fotografen.... ze sleurt er ondertussen een portrettentrekker bij die foto’s van mij moet nemen.... het tumult heeft de aandacht van de groep getrokken en de brave burgervader verliest zijn audience... hij kijkt pisnijdig naar mij en ik haal mijn schouders op en steek mijn handen in een op en neergaande beweging vooruit, de vingertoppen aan de duim... cazzo, ik kan er toch niet aan doen dat dit hysterisch mens bijna in zwijm valt oldat ze een pelgrim heeft gespot op de Via Francigena.... de burgemeester sommeert zijn troepen naar een meer schaduwrijke plek, onder een boom, weg van die vreemde luis en zet daar zijn betoog verder...
