Ik stop in Montecelli Pavese om een sandwich te eten en uit voorzorg, een batterij wat op te laden... een traditionele bar met een mater familias maar ook met twee dochters, ordinair maar zo heet als een truffel...
Zoals gewoonlijk is het opladen van mijn batterij geen enkel probleem... mijn poging om ervoor te betalen wordt verontwaardigd afgewimpeld...
Op het terras de klassieke specimen... een aantal gepensioneerden en drop outs die luidskeels de wereld aan het verbeteren zijn...
Na een kwartiertje verschijnen plots drie vreemde eenden in de bijt... twee brave apostels en een priester-like individu in een zijden soutane... in een rolstoel... jong voor het beroep... amper begin de dertig?
De apostels duwen de stoel en het is duidelijk dat het heerschap in de soutane zich de service laat welgevallen... Hij bekijkt het gezelschap, mij incluis, met de nodige dedain en doet niet de moeite een groet uit te brengen.... de rest is dit blijkbaar gewoon en gunt de pipo geen blik of goeiendag terwijl elke andere passant op een salvo van kreten en grappen wordt getrakteerd.
De apostelen vertrekken en laten hun heiland achter... hij reageert verveeld wanneer de twee oestrogeen bommen een schrille lach laten weerklinken... ostentief stzekt hij zijn oortjes in, neemt een boek en trekt zich terug in zijn eigen wereld...
Echter,...als hij denkt dat niemand aandacht aan hem geeft, laat hij zijn blik naar de twee dellen gaan... er raapt er één een bierkaartje op en haar strakke, gescheurde jeans etaleert haar strakke kont... de andere buigt zich voorover en haar stevige borsten geven geen krimp bij de beweging... hij heeft alles gezien maar meet zichzelf een stoïcijnse houding aan....
Arme stakker... en niet omdat hij in een rolstoel zit..’