Een beetje verder staat een legerjeep met twee grote pluchten mascottes in. Hij is van Dave, een pre-gepensioneerde mechanieker van British Leyland.
Hij verzamelt donaties voor kinderen die een ouder verloren hebben in dienst van het Britse leger. Naief als ik ben zeg ik :”so the last ones you’ve lost date already back to the Falklands?” Hij kijkt wat verongelijkt en herinnert er me aan dat er nog steeds soldaten sterven in Afganistan. Het kalifaat eist zijn tol... oorlog is van alle tijden....
Dave doet dit charity work omdat hij een overlever is van pancreas kanker. Fier toont hij mij zijn litteken... the scarf of a warrior who survived a ten hour chirurgical intervention.
Als brothers in arms nemen we afscheid. Hij wuift me uit met de woorden :”we are not gonna allow the fucking cancer to kill us....”
Mijn pelgrimreis is een uur oud en ik heb al een moment meegemaakt dat ik nooit zal vergeten.... een paar minuten later volgt er al een tweede....
コメント